تو یـادگـار حـسیـنی که کـربـلا دیـدی            شـبـیـه عـمّـۀ مظـلـومـه ات بـلا دیدی

"سری به نیزه بلند است"را شما دیدی            و غـارت حرم و خـیمه گـاه را دیـدی

دو چشم گریـۀ تو تا هـمیشه آباد است

در این سکوت تو صدها هزار فریاد است

بـرای گـریـه ات آقا اشـاره کـافـی بود            همین که چشم تو بینَد سه ساله کافی بود

گلوی نازک یک شیرخواره کافی بود            به آب دادن ذبحـی نـظـاره کـافـی بود

تو را به غصّه چهل سال مبـتلا دیدند

به لحـظهْ لحظهْ گریز تو کـربلا دیدند

 اگرچه عصر دهم قسمت تو غم گردید            که سایـۀ پـدرت از سـر تو کـم گردید

نصیب تو فـقـط آه و غـم و الـم گردید            ز بـار غـصۀ یـاران قَـدِ تو خـم گردید

اگرچه تبْ نگهت را ز درد، تیره نمود

خـدا برای امـامت تو را ذخـیـره نمود

دلتْ ز داغِ اسارت غمِ فـراوان داشت            دو پلک چشم ترِ تو همیشه باران داشت

همیشه خاطرِ تو یادی از شهیدان داشت            به سینه روضۀ مکشوف چون هزاران داشت

سه شعبه دیدی و تیر و گلوی اصغر را

تو تیغ دیدی و خنجر به روی حنجر را

به نوک نی سرِ خورشید ماه قافله بود            و پاره پاره دلت از جفای حـرمله بود

به دست و پای تو دراین مسیر سلسله بود            غمی که کُشته تو را شام بود و هلهله بود

شهـادت ارث شما بود و اعـتـبار شما

به ظـلمْ سوی اسارت کـشید کـار شما

چه رفت بر دل غمدیده ات به دفن پدر            درون قـبر زدی ناله ای ز سوز جگـر

سری نمانده کنی رو به سوی قبله دگر            رواست خون بشود جاری از غمت ز بصر

به دفن شاه شهـیدان کـفـن نبود آنروز

به زیر آن همه نیـزه بدن نبود آنـروز